God, wat zou ik graag achter mijn meisjes aan kunnen rennen… en oh, wat ervaar ik een intense weerstand om de voorgeschreven chemomedicatie langdurig te gaan slikken.
Een sjamaan vertelde me ergens in februari dat ik een reis zou gaan maken, een reis die enorm belangrijk en vormend zou zijn. Ik dacht nog: “Yeah right… op reis met 2 kleine kinderen, het zal wel”. Maar gevoelsmatig leek het of er met deze boodschap een deur naar vrijheid was opengezet. Niet lang daarna kreeg ik de diagnose reuma en begon er inderdaad een soort van reis… En dit is dan een soort van… reisverslag.
Het is een reis zonder duidelijke bestemming, zonder dag-tot-dag uitstippeling. Een reis vol overgave, loslaten, vertrouwen, kracht en verbinding. Maar ook met veel pijn, twijfel, angst, verdriet, weerstand, het écht niet meer weten… en toch weer dat innerlijke vertrouwen dat ik precies ben waar ik wezen moet.
Ik ervaar vaak genoeg een enorme tweestrijd. Ik doe zoveel, ondersteun mijn lichaam optimaal met de juiste voeding, supplementen, homeopathie, yoga en verschillende therapieën. En toch is de pijn in mijn voeten nog steeds voelbaar.
Waarom doe ik nou zo moeilijk? Moet ik niet gewoon die pillen (die het immuunsysteem onderdrukken) gaan slikken en fijn weer verder leven? Is dat de oplossing? Is het dan klaar?
En toch…sinds ik na (en door) de diagnose ‘mijn eigen weg’ ben ingeslagen ben ik slanker, stralender, voel ik me krachtiger, energieker, dichter bij mijn eigen kern, zijn vriendschappen verdiept, familierelaties verbeterd, en heb ik bijzondere ontmoetingen op de meest onverwachtse momenten. Zo ook met Michèle.
Boek ‘Waanzin Ontmaskerd’
Michèle is schrijver én arts. Ze heeft een tijd gewerkt in o.a. de psychiatrie, maar kon haar ervaringen in de huidige medische wereld niet rijmen met haar visie op het leven vanuit eenheidsbesef.
De afgelopen jaren heeft ze gewerkt aan haar boek: “Waanzin Ontmaskerd”, dat binnenkort uitgebracht wordt. In dit boek laat Michèle zien hoe alles met elkaar is verbonden in een groot web van energie. Iets wat de wetenschap inmiddels ook heeft aangetoond, in de quantumfysica. Vanuit deze visie bestaat er geen werkelijke ander en kom je alleen je zelf tegen. Mensen, dingen en situaties die je op je pad krijgt zijn als een spiegel, zodat je meer en meer ontdekt wie jezelf bent. Vanuit dit eenheidsbesef leidt Michèle je stapsgewijs langs verschillende levensgebieden; relaties, liefde, emotionele trauma’s, ouder-kind, maatschappij, milieu, ziekte & gezondheid… Dit ‘waanzinnige’ boek is prikkelend, confronterend en schudt wakker. Het zet aan om de verantwoordelijkheid over je leven te pakken. Je kunt na het lezen eigenlijk niet meer anders…
Waarschuwingslampje
Ter illustratie een metafoor uit het boek dat me raakte:
“Stel er brandt een waarschuwingslampje in je auto. Wat doe je dan? Sla je het kapot, verwijder je het of leg je er een doekje overheen zodat het lampje niet meer brandt of je het niet meer merkt? Of ga je kijken waarom het brandt, wat de boodschap is en daarmee de onderliggende oorzaak? En ga je vervolgens de oorzaak herstellen, zelf of met hulp van een professional. Omdat je wel weet dat als je het lampje negeert, de auto er straks wellicht helemaal mee ophoudt”.
Werkt ons lichaam ook niet met dit soort waarschuwingssignalen? Pijn, een klacht, een ziekte? Die zeggen: “Hé, ga eens kijken wat er met me aan de hand is, want het gaat niet helemaal goed met me.” Geef je hier aandacht en ruimte aan óf negeer en onderdruk je de klacht, zodat het signaal verdwijnt. En je weer door kunt. Met rennen… in de drukte van onze huidige maatschappij. Wegstoppend wat boven wil komen. Klaar? Zou het dan misschien niet een volgend moment, wellicht in een andere situatie weer boven komen? Of stop je het dan weer weg?
Weerstand
In “Waanzin Ontmaskerd” omschrijft Michèle dat weerstand (in elke vorm; irritatie aan je partner, een boze buurman, een vakantie die niet doorgaat, lijden onder een ziekte, …) gezien kan worden als een spiegel van eigen vroegere emoties die niet volledig verwerkt zijn; je was te jong of de situatie bood om andere reden toen geen ruimte. Deze vastgezette emoties, deze trauma’s (klein of groot) zijn als blokkades opgeslagen in je systeem. Die je vervolgens tegen blijft komen als thema in je leven (bijv. moeite met afwijzing, depressie, verslaving, je niet durven binden, moeten presteren, angst, onzekerheid, onrust, boosheid,….), totdat je ze integreert. En dit doe je door emoties die bovenkomen volledig toe te staan, de behoefte die er achter ligt te doorvoelen, jezelf te omarmen. Op deze manier komt er ruimte in het emotionele harnas dat om je heen zit. Er komt beweging in; de stroom van levensenergie komt weer op gang.
Yes…dit komt overeen met wat mijn intuïtie me zegt. Mijn ‘ziekte’, de reuma, heeft mij wat te vertellen. Het is tijd om naar binnen te keren en het verdriet wat er voelbaar onder zit te uiten, te doorvoelen en te integreren. Betekent dit dat de reuma straks geen ‘nut’ meer heeft en het dus verdwijnt. Dat hoop ik. En nee, zekerheid heb ik niet in deze.
Is het zoals mijn reumatoloog zegt: “Mooi allemaal, maar niet genoeg om de reuma uit je voeten te halen” of zoals de verschillende therapeuten die ik ook bezoek zeggen: “Het lichaam heeft tijd nodig om te herstellen en op te bouwen, heb geduld. De pijn geeft aan dat het lichaam al aan het genezen is….
Hoe dan ook ervaar ik deze weg als enorm waardevol. Het brengt me steeds dichter bij mezelf en geeft daarmee meer rust, kracht en vrijheid.
And the journey continues….
Ps. Ben je geïnteresseerd in het boek van Michele Bijlefeld “Waanzin Ontmaskerd”?
Stuur dan een mailtje naar irene@nullitouch-shiatsu.nl. Je krijgt dan een berichtje zodra het te koop is.