Blogs

6 jaar geleden werd ik, kort na de bevalling van onze eerste dochter, gediagnosticeerd met de ‘chronische’ ziekte Reuma Artritis. Tegen het advies van het ziekenhuis in koos ik niet direct voor reguliere medicatie, maar startte ik mijn zoektocht naar natuurlijke heling in de complementaire ‘alternatieve’ wereld. 

Ontdekkingstocht

Ik geloof dat ik inmiddels alles wat in deze bijzondere wereld wordt aangeboden wel zo’n beetje ervaren heb, op alle lagen van bewustzijn (fysiek, emotioneel, mentaal, spiritueel).

Een kleine greep…: Homeopathie, Acupunctuur, Systemisch werk, Paardencoaching, Ayahuasca, Sjamanistische ceremonies, Yoga, Meditatie, Regressie-, Adem,- en Energetische therapie, Wim Hof Method, Paleo, Intermediate fasting en tientallen supplementen, waaronder Bottenbouillion en 30 jaar oude Levertraanolie van een potvis (yes me, the diehard vegetariër, i tried everything ;-P)

Bij alles ging ik er met evenveel energie en goede moed in, met de hoop en intentie op heling van de reuma. Deze bijzondere ontdekkingstocht heeft mij zoveel heling op verschillende vlakken gebracht. Zowel op vitaliteit als persoonlijke ontwikkeling. Het was een ontdekkingstocht naar mezelf, mijn essentie, mijn overtuigingen, onbewuste stukken, schaduwkanten, familiepatronen, trauma’s en innerlijk kindstukken.
Wow, ik kan alleen maar met veel dankbaarheid terugkijken op deze intense en transformerende jaren.

Eigenwijs

Maar nog altijd heb ik pijn in mijn voeten. En de foto’s lieten ook toegenomen schade zien. Helaas was mijn waardevolle reis niet genoeg om de reuma volledig uit mijn systeem te halen. Misschien dom, kop in t zand, eigenwijs…

Als ik direct naar de artsen had geluisterd om de zware reumamedicatie te slikken dan was de schade hoogstwaarschijnlijk beperkt geweest. Dat is absoluut een manier van kijken en ook heel aannemelijk.

De andere zienswijze, en die voelt intuïtief kloppend, is dat deze weg de bedoeling voor mij was, een soort van zielsopdracht. De motor voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik voel dan ook geen enkele spijt. Wel merk ik dat het nu tijd is voor een nieuwe fase: Healing 2.0. En dat begon met accepteren dat ik deze heftige en beperkende ziekte heb.

Accepteren van de ziekte

Mijn intentie de afgelopen jaren bij alles wat ik deed was gericht op helen. Dus eigenlijk ergens anders willen zijn dan ik op dat moment was. Tijdens een opstelling met de paarden werd me dit pijnlijk duidelijk.

De intentie mocht veranderen van willen helen naar zo optimaal mogelijk voor mijn lichaam en geest zorgen. Met daarbij de acceptatie van waar ik nu ben: de vrouw die ’s ochtends strompelend de trap afkomt en de moeder die de auto zo dicht mogelijk bij school parkeert om zo min mogelijk te lopen.

Een paar dagen na de opstelling werd ik ‘s nachts wakker van de pijn. Ik kon geen millimeter bewegen zonder het uit te schreeuwen. Het bleek een heftige acute reuma-aanval (ontsteking) in mijn heup te zijn. Wanneer dit er is helpt niets en is het wachten tot de pijn na een uur of 5 afzakt. Na de 1^e bevalling had ik dit soort aanvallen dagelijks, wisselend door mijn hele lichaam.  

In plaats van weerstand kwam er nu een diepe rust over me heen. Ik probeerde volledig aanwezig te zijn in de pijn en te accepteren dat ik op dat moment niets anders kon dan stilliggen. Zonder van alles te willen doen, zonder te willen genezen van de ziekte. Een turning point.

Er volgde een afspraak met de reumatoloog om weer te starten met reguliere medicatie. In dezelfde week had ik geheel onverwacht een lang telefoongesprek met een natuurarts. Hij raadde mij aan om ook een speciaal voedingsprogramma te volgen. Dit bleek de start van een heel nieuw helingsproces. Deze keer vanuit Acceptatie.

Binnenkort meer hierover in mijn volgende blog.

Wil je meer lezen & zien van deze Reis naar Gezondheid? 
Volg me op Instagram @irene.journey.to.health

God, wat zou ik graag achter mijn meisjes aan kunnen rennen… en oh, wat ervaar ik een intense weerstand om de voorgeschreven chemomedicatie langdurig te gaan slikken.

Een sjamaan vertelde me ergens in februari dat ik een reis zou gaan maken, een reis die enorm belangrijk en vormend zou zijn. Ik dacht nog: “Yeah right… op reis met 2 kleine kinderen, het zal wel”. Maar gevoelsmatig leek het of er met deze boodschap een deur naar vrijheid was opengezet. Niet lang daarna kreeg ik de diagnose reuma en begon er inderdaad een soort van reis…  En dit is dan een soort van… reisverslag.

Het is een reis zonder duidelijke bestemming, zonder dag-tot-dag uitstippeling. Een reis vol overgave, loslaten, vertrouwen, kracht en verbinding. Maar ook met veel pijn, twijfel, angst, verdriet, weerstand, het écht niet meer weten… en toch weer dat innerlijke vertrouwen dat ik precies ben waar ik wezen moet.

Ik ervaar vaak genoeg een enorme tweestrijd. Ik doe zoveel, ondersteun mijn lichaam optimaal met de juiste voeding, supplementen, homeopathie, yoga en verschillende therapieën. En toch is de pijn in mijn voeten nog steeds voelbaar.
Waarom doe ik nou zo moeilijk?  Moet ik niet gewoon die pillen (die het immuunsysteem onderdrukken) gaan slikken en fijn weer verder leven? Is dat de oplossing? Is het dan klaar?

En toch…sinds ik na (en door) de diagnose ‘mijn eigen weg’ ben ingeslagen ben ik slanker, stralender, voel ik me krachtiger, energieker, dichter bij mijn eigen kern, zijn vriendschappen verdiept, familierelaties verbeterd, en heb ik bijzondere ontmoetingen op de meest onverwachtse momenten. Zo ook met Michèle.

Boek ‘Waanzin Ontmaskerd’
Michèle is schrijver én arts. Ze heeft een tijd gewerkt in o.a. de psychiatrie, maar kon haar ervaringen in de huidige medische wereld niet rijmen met haar visie op het leven vanuit eenheidsbesef.

De afgelopen jaren heeft ze gewerkt aan haar boek: “Waanzin Ontmaskerd”, dat binnenkort uitgebracht wordt. In dit boek laat Michèle zien hoe alles met elkaar is verbonden in een groot web van energie. Iets wat de wetenschap inmiddels ook heeft aangetoond, in de quantumfysica. Vanuit deze visie bestaat er geen werkelijke ander en kom je alleen je zelf tegen. Mensen, dingen en situaties die je op je pad krijgt zijn als een spiegel, zodat je meer en meer ontdekt wie jezelf bent. Vanuit dit eenheidsbesef leidt Michèle je stapsgewijs langs verschillende levensgebieden; relaties, liefde, emotionele trauma’s, ouder-kind, maatschappij, milieu, ziekte & gezondheid…  Dit ‘waanzinnige’ boek is prikkelend, confronterend en schudt wakker. Het zet aan om de verantwoordelijkheid over je leven te pakken. Je kunt na het lezen eigenlijk niet meer anders…

Waarschuwingslampje
Ter illustratie een metafoor uit het boek dat me raakte:
“Stel er brandt een waarschuwingslampje in je auto. Wat doe je dan? Sla je het kapot, verwijder je het of leg je er een doekje overheen zodat het lampje niet meer brandt of je het niet meer merkt? Of ga je kijken waarom het brandt, wat de boodschap is en daarmee de onderliggende oorzaak? En ga je vervolgens de oorzaak herstellen, zelf of met hulp van een professional. Omdat je wel weet dat als je het lampje negeert, de auto er straks wellicht helemaal mee ophoudt”.

Werkt ons lichaam ook niet met dit soort waarschuwingssignalen? Pijn, een klacht, een ziekte? Die zeggen: “Hé, ga eens kijken wat er met me aan de hand is, want het gaat niet helemaal goed met me.” Geef je hier aandacht en ruimte aan óf negeer en onderdruk je de klacht, zodat het signaal verdwijnt. En je weer door kunt. Met rennen… in de drukte van onze huidige maatschappij. Wegstoppend wat boven wil komen. Klaar? Zou het dan misschien niet een volgend moment, wellicht in een andere situatie weer boven komen? Of stop je het dan weer weg?

Weerstand
In “Waanzin Ontmaskerd” omschrijft Michèle dat weerstand (in elke vorm; irritatie aan je partner, een boze buurman, een vakantie die niet doorgaat, lijden onder een ziekte, …) gezien kan worden als een spiegel van eigen vroegere emoties die niet volledig verwerkt zijn; je was te jong of de situatie bood om andere reden toen geen ruimte. Deze vastgezette emoties, deze trauma’s (klein of groot) zijn als blokkades opgeslagen in je systeem. Die je vervolgens tegen blijft komen als thema in je leven (bijv. moeite met afwijzing, depressie, verslaving, je niet durven binden, moeten presteren, angst, onzekerheid, onrust, boosheid,….), totdat je ze integreert. En dit doe je door emoties die bovenkomen volledig toe te staan, de behoefte die er achter ligt te doorvoelen, jezelf te omarmen. Op deze manier komt er ruimte in het emotionele harnas dat om je heen zit. Er komt beweging in; de stroom van levensenergie komt weer op gang.

Yes…dit komt overeen met wat mijn intuïtie me zegt. Mijn ‘ziekte’, de reuma, heeft mij wat te vertellen. Het is tijd om naar binnen te keren en het verdriet wat er voelbaar onder zit te uiten, te doorvoelen en te integreren. Betekent dit dat de reuma straks geen ‘nut’ meer heeft en het dus verdwijnt. Dat hoop ik. En nee, zekerheid heb ik niet in deze.

Is het zoals mijn reumatoloog zegt: “Mooi allemaal, maar niet genoeg om de reuma uit je voeten te halen” of zoals de verschillende therapeuten die ik ook bezoek zeggen: “Het lichaam heeft tijd nodig om te herstellen en op te bouwen, heb geduld. De pijn geeft aan dat het lichaam al aan het genezen is….

Hoe dan ook ervaar ik deze weg als enorm waardevol. Het brengt me steeds dichter bij mezelf en geeft daarmee meer rust, kracht en vrijheid.

And the journey continues….

Ps. Ben je geïnteresseerd in het boek van Michele Bijlefeld “Waanzin Ontmaskerd”?
Stuur dan een mailtje naar irene@nullitouch-shiatsu.nl. Je krijgt dan een berichtje zodra het te koop is.

 

Over Vrouw-zijn, mijn Lichaam, mijn Waarheid

*The bigger the challenge, the bigger the opportunity for growth*

Oh yes, i’ll take the talkingstick again…

Kennenlijk was het breken van mijn hand en een geplande operatie hieraan niet genoeg om mij wakker te schudden. Een paar weken geleden kreeg ik namelijk de diagnose dat ik een chronische auto-immuunziekte oftewel reuma heb. Met daarbij het advies om zware medicatie te gaan slikken, dat de reuma aanpakt, maar ook mijn immuunsysteem platlegt. Met bijwerkingen die naast vatbaarheid voor allerlei infecties ook mijn orgaanfuncties en bloed kunnen aantasten. Elke cel in mijn lichaam schreeuwt “oh my god…neeeeee”

Is er echt geen andere mogelijkheid? Een andere methode, die wat vriendelijker is voor mijn lichaam? Dat lichaam waar ik zo zuinig op ben en voedt met gezond eten, yoga en massage.

Die mogelijkheid blijkt er, tenminste volgens de homeopathie en orthomoluculaire geneeskunde. En ja, beide verwelkom ik heel graag. “Laat voeding uw medicijn zijn en uw medicijn uw voeding” zei Hippocrates al. Wilskracht heb ik wel, dus heb ik mijn al redelijk gezonde voedingspatroon nog eens drastisch herzien met paleo.  En met vrijwel direct voelbaar minder klachten én meer energie. Ik ben benieuwd naar het effect op langere termijn.

Begrijp me niet verkeerd, ik wil absoluut de medische zorg niet uitsluiten. Als medicatie echt noodzakelijk is, is het natuurlijk superfijn dat er een behandeling bestaat. En dat geldt ook voor mij. Maar ik denk ook dat medicatie niet de enige manier is om een ziekte aan te pakken.

Ik geloof dat een ziekte of verstoring in je systeem een oorzaak kent die ligt in oude opgeslagen emoties, die niet volledig geuit of verwerkt zijn.  Tijdens een therapiesessie werd mij duidelijk dat de reumatische klachten (ontstaan na mijn zwangerschap) te maken hebben met de ervaring van het volledig vrouw kunnen zijn, te creëren, je missie te leven en nieuw leven in de baarmoeder te voelen.  Een ervaring die tot vele generaties terug in de vrouwenlijn gaat en waarop veel verstarring, angst, pijn en aanpassing zit.

Dit was zo voelbaar in een heftige ademtherapiesessie die ik dit weekend onderging. Mijn baarmoeder kromp ineen van de pijn en voelde als zo’n stressballetje dat samen werd geknepen. Met liefdevolle begeleiding van 3 krachtvrouwen kwam er ontspanning en ruimte om te uiten. Weer een stapje naar heling, inzicht en groei. Voor mij, mijn moeder. Voor mijn oma en mijn oerbeppe. Voor mijn dochters. Hun dochters…

Wat is waar? De medische wetenschap of het vertrouwen op mijn intuïtie die een ander spoor laat zien?
Het is in ieder geval geen makkelijke weg. Het vergt heel veel moed en zorgt voor weerstand en onbegrip.

Maar dit is mijn pad, mijn lichaam en mijn waarheid.

Ik voel me hierin enorm gesteund door de steeds groter wordende groep van mooie, krachtige vrouwen die in verbinding naast me staan. Dank je wel!  Ook naar alle andere mooie en sterke vrouwen (en mannen) in het collectieve veld van bewustwording.

Aho!

 

7 maart 2018

** Vooral doorgaan…. ???**

Afgelopen anderhalf jaar stond ik zo’n beetje constant in de 5e versnelling. Na de geboorte van onze jongste dochter heb ik vrij snel mijn opleiding en shiatsupraktijk weer opgepakt. En daarnaast nam ik een collega waar. Natuurlijk kon dat allemaal! Allemaal zaken waar ik enorm veel energie van krijg en waar absoluut mijn hart ligt.